Again, more tuneful than put into a word...
คิดไม่ผิดที่กลับมาดูโหมโรงอีกครั้ง
ดีใจที่ละครเวทีเรื่องนี้จะกลายเป็นอีกหนึ่งในละครเวทีที่ดีที่สุดที่เคยได้ดู
กดจองตั๋วในวันแรกที่รู้ว่ารีสเตจเปิดรอบเพิ่มในวันที่ว่างพอดี
กดจองตั๋วในวันที่อารมณ์ดาวน์ดิ่งเต็มที่
ตอนนั้นไม่รู้หรอกว่า
มันจะชาร์จพลังให้ขนาดนี้
ยอมรับว่าการไปดูโหมโรงครั้งแรกออกจะค่อนข้างผิดหวัง
เราชอบโหมโรงเวอร์ชั่นหนังมาก มากจนแทบจะจำจังหวะของหนังได้หมด
และไม่รู้มาก่อนว่า เวอร์ชั่นละครเวทีจะใช้บทเดียวกับหนัง
เหมือนแม้กระทั่งมุก เหมือนแม้กระทั่งไคลแมกซ์
ตอนแรกที่หวังว่ามันจะได้รับการตีความใหม่ เลยเหมือนถูกสปอยล์ตลอดเรื่อง
และศรในตอนนั้นทำให้เราเชื่อไม่ได้จริงๆ ว่าจะชนะขุนอิน
แต่ศรในตอนนี้ ทำให้เราเชื่อได้
อาร์ม กรกันต์เท่มากขึ้น และเทพมากขึ้นแบบถนัดหู
ฟังแล้วรู้เลยว่าต้องทุ่มเทขนาดไหน ของแบบนี้ไม่ใช่แค่วันสองวันจะทำได้ มันต้องฝึก ฝึก และฝึก ต้องทุ่มเท ต้องตั้งใจ
ถ้าไม่หลงรักระนาดจนหัวปักหัวปำ เราว่าเขาทำไม่ได้ นายเท่มากจริงๆ ผู้ชายเล่นดนตรีนี่หล่อไปอีกสิบกระโหลก
อีกคนที่เทพจนต้องคารวะ คือพ่ออี๊ด
รักมาก เท่มาก พ่อมีวิธีสะกดคนดูด้วยเสียงกระซิบ
แผ่วแต่ทรงพลัง
เบาแต่ได้ยินชัดทั้งโรงละคร
และเช่นกัน ฝีมือระนาดพ่อพัฒนาไปอีกขั้น จนทำให้เราเชื่อได้จริงจังว่านี่คือท่านครู
คารวะจากใจ
ขอบคุณที่รีสเตจ
ดีใจที่ตั้งใจมาดู
Comments
Post a Comment